Eerste dagen in Ghana!
21 maart 2018
Daar zit ik dan in het huis in Ghana mijn eerste reisblog uit Ghana te schrijven. Ik zit hier lekker onder de ventilator, omdat het anders toch echt wel heel warm is. Ik moet zeggen dat ik erg blij ben dat de ventilator het doet, want stroom is niet iets vanzelfsprekends hier. Afgelopen nacht was het de hele dag 'lights off', wat betekent dat er geen stroom is en de ventilator dus ook niet aankan. Het was dus een erg warme nacht! Op zulk soort momenten kom je erachter dat donker ook nog echt donker kan zijn en je dan echt niets kunt zien. Iets wat je in Nederland eigenlijk nooit meemaakt.
Het voelt alsof ik al een hele tijd weg ben uit Nederland, terwijl ik vorige week maandag pas vertrokken ben. In de tussentijd heb ik zoveel nieuwe dingen gezien, geproefd en gehoord dat ik me dus niet helemaal kan beseffen dat ik hier pas een week ben. De reis naar Gushegu was lang, maar ging wel soepel gelukkig. Ik was blij dat ik de reis niet alleen hoefde te maken, maar dat ik samen met Arianne en Joris, de twee andere medische studenten uit Nederland, kon reizen. Na anderhalve dag reizen kwamen we aan in Tamale, een grote stad hier in de buurt. Gerben, de arts voor wie wij het onderzoek doen, kwam ons ophalen vanaf het vliegveld en onze bagage werd op een typische Ghaneese manier vervoerd: boven op de auto. Aangekomen bij het ziekenhuis van Tamale hebben we onze eerste Ghaneese maaltijd gegeten en vervolgens hebben we rond gelopen in het ziekenhuis. Ziekenhuizen zijn hier toch wel echt heel anders dan in Nederland moet ik zeggen. Hier lopen op het ziekenhuisterrein namelijk geiten rond, maar ach die lopen hier overal dus dat hoort er gewoon bij!
Woensdag kon de kennismaking met Gushegu, het dorpje waar ik de komende zes maanden woon, beginnen. We zijn samen met Gerben naar 'town' geweest en daar heeft hij ons de belangrijkste winkeltjes laten zien en voorgesteld aan wat mensen. Het begroeten van mensen is echt een ding hier, dus je zegt niet eventjes 'hallo' tegen iemand, maar je neemt echt de tijd om aan iemand te vragen hoe het met hem gaat, met zijn familie en zijn werk. Vervolgens zijn we naar het terrein van Project Share geweest, waar de school en het voedingscentrum staat. Iedere lunch kookt een Ghaneese mevrouw uit het dorp een Ghaneese maaltijd voor ons. Dit zijn gerechten gemaakt van ingrediënten die we in Nederland niet eens kennen, zoals bijvoorbeeld Fufu dat van Yam wordt gemaakt. Die middag ben ik voor het eerst samen met Arianne op de fiets gestapt. Moet je je voorstellen: twee blanke vrouwen op de fiets in Afrika. Ik moet zeggen dat het heel onwerkelijk voelde toen ik om de fiets zat, maar dat het ook erg leuk was.
De dagen daarna stonden vooral in het teken van het ontdekken van de omgeving, het leren kennen van mensen en het wennen aan de warmte en de cultuur. Werkelijk waar alles is en gaat hier anders dan in Nederland, dus daar ben ik dan ook nog niet helemaal aan gewend. Afgelopen zaterdag en zondag zijn we naar de kerk geweest. Zaterdag was namelijk de 'Naming Ceremony' van het jongste kindje van Gerben en Dorien en zondag was er een gewone kerkdienst. Ook de kerkdiensten zijn hier erg anders dan in Nederland, maar het is mooi om ook hier in Ghana samen God te aanbidden.
We zijn inmiddels ook begonnen met onze taallessen. Ik vind Dagbani echt een moeilijke taal. Sommige klanken komen echt niet uit mijn keel. Maar gelukkig hebben we een aardige taalhelper en is er ook genoeg tijd om te lachen, zodat de taallessen leuk blijven.
De komende twee weken zullen we ons vooral nog focussen op taallessen, het verder leren kennen van de cultuur en op het voorbereiden van ons onderzoek. Ik kijk er naar uit om echt te beginnen met het onderzoek!
Willen jullie de komende tijd bidden voor de voorbereidingen voor het onderzoek? Het is onze wens om echt iets te kunnen betekenen voor de mensen hier en om te kunnen getuigen van ons geloof, maar daar hebben we uw gebed bij nodig. Willen jullie ook voor Arianne, Joris en mij bidden dat we hier ons plekje mag vinden en dat we ons helemaal thuis zullen voelen?
Het voelt alsof ik al een hele tijd weg ben uit Nederland, terwijl ik vorige week maandag pas vertrokken ben. In de tussentijd heb ik zoveel nieuwe dingen gezien, geproefd en gehoord dat ik me dus niet helemaal kan beseffen dat ik hier pas een week ben. De reis naar Gushegu was lang, maar ging wel soepel gelukkig. Ik was blij dat ik de reis niet alleen hoefde te maken, maar dat ik samen met Arianne en Joris, de twee andere medische studenten uit Nederland, kon reizen. Na anderhalve dag reizen kwamen we aan in Tamale, een grote stad hier in de buurt. Gerben, de arts voor wie wij het onderzoek doen, kwam ons ophalen vanaf het vliegveld en onze bagage werd op een typische Ghaneese manier vervoerd: boven op de auto. Aangekomen bij het ziekenhuis van Tamale hebben we onze eerste Ghaneese maaltijd gegeten en vervolgens hebben we rond gelopen in het ziekenhuis. Ziekenhuizen zijn hier toch wel echt heel anders dan in Nederland moet ik zeggen. Hier lopen op het ziekenhuisterrein namelijk geiten rond, maar ach die lopen hier overal dus dat hoort er gewoon bij!
Woensdag kon de kennismaking met Gushegu, het dorpje waar ik de komende zes maanden woon, beginnen. We zijn samen met Gerben naar 'town' geweest en daar heeft hij ons de belangrijkste winkeltjes laten zien en voorgesteld aan wat mensen. Het begroeten van mensen is echt een ding hier, dus je zegt niet eventjes 'hallo' tegen iemand, maar je neemt echt de tijd om aan iemand te vragen hoe het met hem gaat, met zijn familie en zijn werk. Vervolgens zijn we naar het terrein van Project Share geweest, waar de school en het voedingscentrum staat. Iedere lunch kookt een Ghaneese mevrouw uit het dorp een Ghaneese maaltijd voor ons. Dit zijn gerechten gemaakt van ingrediënten die we in Nederland niet eens kennen, zoals bijvoorbeeld Fufu dat van Yam wordt gemaakt. Die middag ben ik voor het eerst samen met Arianne op de fiets gestapt. Moet je je voorstellen: twee blanke vrouwen op de fiets in Afrika. Ik moet zeggen dat het heel onwerkelijk voelde toen ik om de fiets zat, maar dat het ook erg leuk was.
De dagen daarna stonden vooral in het teken van het ontdekken van de omgeving, het leren kennen van mensen en het wennen aan de warmte en de cultuur. Werkelijk waar alles is en gaat hier anders dan in Nederland, dus daar ben ik dan ook nog niet helemaal aan gewend. Afgelopen zaterdag en zondag zijn we naar de kerk geweest. Zaterdag was namelijk de 'Naming Ceremony' van het jongste kindje van Gerben en Dorien en zondag was er een gewone kerkdienst. Ook de kerkdiensten zijn hier erg anders dan in Nederland, maar het is mooi om ook hier in Ghana samen God te aanbidden.
We zijn inmiddels ook begonnen met onze taallessen. Ik vind Dagbani echt een moeilijke taal. Sommige klanken komen echt niet uit mijn keel. Maar gelukkig hebben we een aardige taalhelper en is er ook genoeg tijd om te lachen, zodat de taallessen leuk blijven.
De komende twee weken zullen we ons vooral nog focussen op taallessen, het verder leren kennen van de cultuur en op het voorbereiden van ons onderzoek. Ik kijk er naar uit om echt te beginnen met het onderzoek!
Willen jullie de komende tijd bidden voor de voorbereidingen voor het onderzoek? Het is onze wens om echt iets te kunnen betekenen voor de mensen hier en om te kunnen getuigen van ons geloof, maar daar hebben we uw gebed bij nodig. Willen jullie ook voor Arianne, Joris en mij bidden dat we hier ons plekje mag vinden en dat we ons helemaal thuis zullen voelen?
Succes met acclimatiseren!